Τα όμορφα που απολαμβάνουμε μόνοι μας, μόνο μελαγχολία φέρνουν. Ή θλίψη.
Είτε γιατί δεν έχουμε κάποιον να τα μοιραστούμε είτε γιατί δεν είμαστε μ'αυτούς που θα θέλαμε να τα μοιραστούμε.
Όταν όμως είσαι εσύ εδώ, τότε όλα γίνονται όμορφα. Όλα είναι όμορφα. Και καθόλου δε με νοιάζει να τα μοιραστώ με ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον.
Μόνο εσύ με ξέρεις.
Μόνο εσύ τόλμησες να με μάθεις.
Μόνο εσύ με έμαθες και δε φοβήθηκες.
Καμιά φορά νιώθω ότι δε σου χω δώσει τίποτα. Αλλά σου'χω δώσει εμένα.
Το αληθινό μου εγώ.
Όλοι εξαφανίστηκαν. Ο ένας μετά τον άλλον. Και πάνω που άρχισα να φοβάμαι ότι όλοι είναι έτσι, ήρθες και μ' έχεις διαψεύσει.
Μου'δωσες τα πάντα πριν προλάβω να τα ζητήσω.
Έχω χάσει πάρα πολλούς φίλους. Έχω ακούσει πολλά ψέμματα. Έχω νιώσει απίστευτη μοναξιά, κι έχω δεχτεί την αδιαφορία στο μέγιστό της βαθμό.
Με μια ευκολία που μου προκαλεί ασφάλεια έχεις κάνει όλα αυτά να μοιάζουν τόσο άδικα. Σαν να ήρθες να μου δώσεις αναδρομικά ότι δεν έχω πάρει και να με πείσεις ότι αξίζω.
Το πιστεύεις πιο πολύ κι από μένα.
Μόνο κάτι ζητάω. Μείνε. Σε παρακαλώ.
Δεν έχω τραγούδι να "στολίσω" τα προηγούμενα γιατί απλά τα συναισθήματα είναι πολύ ανάμεικτα.
Είναι άσχημο να είσαι μόνος.
..και είναι ασύλληπτα όμορφο να έχεις φίλους πραγματικούς.
Είμαι ευτυχισμένη που αν και αργά ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Σ'ευχαριστώ.
